Een ijskoud avontuur

13/02/2012.

Met stralende zon en helder blauwe lucht boektewe de veel belovende full day glacierwalk in Franz Josef. Hoewel die dag van tijd tot tijd ook wel even bewolkt was, een paar wolkjes mochten de pret voor de volgende dag niet drukken. Al bij al beloofde het goed weer te worden.

Later die dag schrokken we van de weersvoorspelling van de volgende dag. Een aantal grijze en zwarte wolken met enkele regelndruppels stond afgebeeld onder dinsdag 14 feb. We besloten even een paar andere wersvoorspellingen te checken en een bezoekje te brengen aan het bureau van de glacierwalk. Daar vertelde ze ons dat het geen probleem was als we de glacierwalk een dag wilde verzetten, maar ze vertelde ons dat het woe 15feb nog slechter zou worden. Omdat uiteindelijk niemand ons met zekerheid wist te vertellen wat het weer de komende dagen zou doen, besloten we ons vast te houden aan ons eerste plan.

14/02/2012.
Een dag van ijs, regen en wind.

Al vroeg klonk het overbodige wekkersignaal van ons mobiele telefoon. We waren al lang wakker van de harde regendruppels die op de ramen kletterde. De bergtoppen schuilde achter een dikke lagen mist en de bomen waaiden zachtjes heen en weer. En zo leek op dat moment die mooie beloofde zonnige dag verder dan ooit. We melden ons bij het bureau en ontvingen daar onze wandelkledij voor de glacierwalk.

We werden een kleinde 10 km met de bus naar de glacier gereden. Na mate we de glacier naderde, des te beter leek het weer te worden. We wandelde door een klein stukje regenwoud dat zijn naam echt eer aan deed. Al snel kwamen we uit bij een open plek en daar verdeelde we ons in 5 groepen. groep 1 waren de sprinters en groep 5 waren de mensen die het lekker rustig aan wilde doen. Wij kozen voor groep 3, zodat we er preccies tussen in zaten. Toen we aan onze tocht begonnen klaarde het weer zelfs even op en even hoopte we zelfs op meer, maar achteraf bleek dat we hiermee best tevreden hadden mogen zijn.

Al snel bereikte we de voet van de glacier, tijd om de spikes onder de schoenen te plaatsen. Op dat moment dat we even stilmoesten staan, toonde de weergoden hun flauwe gevoel voor humor en scheurde de wolken open, dit was het begin van de gratis 4 uurige doushe. In de regen kregen we onze instructies hoe we het besten ons konden voortbewegen over het ijs. In een vreemd uitziende ganzenpas trokken we de glacier op. De regen maakte de glacier extra ontebrouwbaar omdat het water het ijs nog gladder maakte dan het al was. Ook waren de wgen minder goed zichtbaar door soms de dikke l;aag water dat over het ijs stroomde. Soms voelde je even een harde rukwind die meteen verdween als je achter een ijsschots schuilde. Sommige ijskloven waar we ons een weg dooheen baande waren hoger dan 3 man lang. Ook trotseerde we hoge ijspunten die ons vervolgens wee omlaag leiden via een primitief in ijs uitgehouwen trap.

Na enige tijd arriveerde we een ijsgebied dat vervuild was met zand, steen en rots, een plek van de glacier dat de gids de Dark Side noemde. Het was opmerkelijk intresant om hier te mogen lopen, klimmen en afdalen. Het idee dat je over ijs liep was net zo snel verdwenen als het was ontstaan. Het ijs was soms zo zwart dat je je soms in een grijs-zwart gebergte waande.

De Dark Side maakte plaats voor een schitterende meer blauwe dan witte ijsomgeveing. Dat was het grote voordeel van de constante regen, vertelde de gids. Door de hevige regenval, werd al het vuil en zand weggespoeld, hiervoor werd het ijs helderder dan ooit te voren en ontstond er een blauwig ijs. Het pad leide ons al snel verder bergopwaarts.

Op een ruimere plek mochten we even pauzeren zodat we snel even wat konden eten, drinken en wat foto's konden schieten, maar niet langer dan 5 min, vertelde de gids. De kans dan ons lichaam te snel afkoelde was erg groot wegens het slechte weer en hevige regenval. Na snel een hapje en een drankje leiden de laatste steile trap ons bergopwaarts en kwamen we uit bij het zogenoemde Flatland. Nou misschien noemt een Nieuw Zeelander dit flat, maar voor een Hollander blijven het bergen. De plek waar we ons nu bevonden was inderdaad vlakker dat iets schuin op liep naar de top van de glacier, maar nog steeds moesten we zo nu en dan golven van ijs passeren om verder en hoger te komen. Het uitzicht was schitterend vanuit hier!

Maar eenmaal op het hoogste puntje van de glacier, werd het weer nog slechter. Het begon harder te regenen en net als de andere groepen op de glacier begonnen ook wij aan de afdaling, het was koud en nat. De regen werd heftiger en de wind werd sterker en enkele van de groep begonnen te glagen over de eerste pijntjes. Het was wijsheid om naar beneden te gaan.

Onderweg troffen we nog vele mooie plekkebn, stukken ijs die waren uitgehold door water en wind. De hevige regen had er ondertussen voor gezorgd dat de paden onbetrouwbaar waren geworden en dus moesten we soms en andere route naar beneden nemen omdat de oude wegen onveilig waren geworden. We stopte nog even snel bij een diepe ijsgrot, de grootste sinds lange tijd, vertdelde de gids ons trots, natuurlijk moesten we snel even wat foto's maken en gingen snel verder. Het weer werd steeds slechter.

Eenmaal terug aan de voet van de glacier, stopte het vrijwel direct met regenen. Het leek zelfs op te klaren. We liepen dezelfde weg terug naar de bus. Alleen was het zanderige pad dat ons eerder die dag door het regebnwoud had geleid nu een hard stromend beekje geworden door de regen van die dag. We werden door de bus afgezet bij het hostel en oww wat was een warme doushe toch lekker.

Het was een natte ijskoude dag die we trots een warm plekje in ons hart zullen geven...